مرگ زمستانی ما...

می شکند رو تن  یخ گرمی بوسه های من

می شنود دو گوش شب زمزمه ی صدای من

حرف بلند بی کسی .در شب تاریک وطن

صحبت درد خفتن شور و شراره های من

نقطه ی تو خالی همواره  نشسته ته  سطر

خط کج و کوله ی سر نوشت پر خطای من

نه جبری و نه اختیار داده به دست من عصا

تا که نیفتدم گذر بر همه جا نه جای من 

نشسته  در خیال تو قصه ی شیرین هوس

به قبله ام تو خوانده ای نمازهم به جای من

تو زندگی کرده ای  با همه ی توش و توان

گرفته ای حق نفس حتی ز ریه های من

 نه فرصتی به من رسید نه حق یک نگاه خشک

که هرچه بود و هرچه  هست توبرده ای زجای من

داس اجل نمی دهد فرصت تازه ای به من

تا که به تارکت زند ضربه ی کینه های من

قصه ی حق من و تو در این فواصل بعید

می نرسد به منزلی حتی به آن سرای من

ربوده ای تو از من و تباربی گناه  من

حاصل زنده بودنی که بوده است سزای من

مرگ زمستانی ما نتیجه ی جبر توبود

که از ازل نوشته شد در دل مبتلای من

که بی بهار آمدی مگرد به جستجوی عشق

شب سیاه دی بود نیاز بی شفای من

 سکوت اگرنکرده ام جیغ بنفش حاصلش

به یک شعار زنده شد تمام ناله های من

شعار نردبان شدن تا که روی به آسمان

پهره بری تو یکسره  از دل با وفای من